Japan: Lichamelijke ongemakken

Osaka (Cote House) 406), vrijdag 16 februari 2024

Ondanks alle goede voornemens van gisteren is het op deze winderige ochtend al snel duidelijk dat we nog een dag op de kamer gaan doorbrengen.
‘De ouderdom komt met gebreken!’, voor mij en maandelijkse ongemakken voor Lyka.
Deze vrijdag markeert precies de helft van ons verblijf in Japan. Helaas moeten we nog een dag rust houden. Gelukkig hebben we voldoende eten in huis voor het ontbijt met koffie en een beker zwarte thee. Mijn lichaam doet pijn en mijn geest kraakt aan alle kanten. Tegenslag na tegenslag stapelt zich op en de last is nu bijna te zwaar voor mijn schouders. Als geboren optimist vecht ik als een leeuw tegen de negatieve gedachten. Ik zal niet elk gevecht winnen maar aan het einde van mijn strijd zal ik ongetwijfeld mijn beide vuisten in de lucht steken!
Voor het middageten moet ik weer naar de “Life-Supermarkt” en deze keer probeer ik het te combineren met een korte wandeling door de straten van Osaka die ik nog niet heb ontdekt en onderzocht. Onderweg passeer ik een winkel voor je Japanse trommels genaamd “Taiko”.
Ik ga ervan uit dat jullie allemaal de Japanse trommelaars wel eens aan het werk hebben gezien en gehoord, zo niet klik dan op deze link: “Taiko drummers of Japan”.
Mijn inkopen blijven op deze ochtend beperkt tot twee maaltijden en een zak sla. Deze maaltijden kosten rond de drie euro per stuk in de supermarkt. Ze zijn supervers, gezond en smaken beter dan ze er uit zien. Denk maar eens na over de magnetronmaaltijden in de Nederlandse supermarkten? De vitamines doen hun werk voor mij en Lyka neemt nog een halve Paracetamol tegen de krampen en de pijn.
“Moby Dick” is een klassieker uit de wereldliteratuur maar het is ook een taai verhaal. De karakters worden beetje bij beetje bloot gelegd en ook de noodzaak van de walvisvaart in de negentiende eeuw is verbazingwekkender dan je zou denken. In die tijd was de aardolie nog geheel onbekend bij het grote publiek en hield de olie van de walvissen ’s avonds de lampen brandend over de hele wereld!
Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en rond half vier hou ik het niet meer. Ondanks de toch wel wat kleiner geworden ongemakken trek ik mijn lekke schoenen aan en ik ga wandelen. Voor de tweede keer vandaag neem ik een onontdekte route. Je weet tenslotte nooit wat je verderop in een straat zal tegenkomen.
Eerst passeer ik een van de weinige café’s die ik tot nu tot heb gezien. De naam is “Belgian Beer”, ik moet lachen om het afgezaagde logo in de vorm van “Manneke Pis” uit Brussel. Toch weet ik zeker dat het menig glimlach op het gezicht van de toch wel wat verlegen Japanse dames zal toveren. Een verkorte “menukaart” op een plaat voor de deur van het kleine café vermeld Hoegaarden, Leffe, Duvel en Affligem. Man, wat zou ik hier graag naar binnen zijn gegaan! Helaas zijn de prijzen per fles minimaal het dubbele van België dus schuifel ik lichtelijk teleurgesteld verder door de straten van Osaka. Misschien nog later deze maand?
Nog geen honderd meter verder verbaas ik me opnieuw bij een menukaart die voor de deur staat. In dit restaurant bestel je een T-Bone steak van een Japanse koe en betaal je per gram! Hoe kun je dat verzinnen? Maar het is wel eerlijk, je betaald precies voor wat je krijgt!
Ik slenter verder en absorbeer de indrukken van het dagelijkse Japanse leven in een grote stad. Op weg naar de winkel hemel van “Shinsaibashi”, langs de “Chuo-Dori Avenue” worden de winkels met elke stap luxer en neemt het aantal kappers en nagelstudio’s gestaag toe. Ook zijn er veel exclusieve bakkerijen en koffie restaurants. De dames paraderen opgemaakt en in kleding van wereldberoemde ontwerpers door de straten van Osaka. Met plezier, verwondering en waardering aanschouw ik dit vrouwelijk schoon op mijn leeftijd.
Ik sla een straat eerder rechtsaf dan ik had gepland en kom terecht in de “Yotsubashi-Suji”. Ook in de straat parallel aan de Shinsaibashi zijn er luxe-winkels maar hier zijn de mindere goden gevestigd die de huur aan de dure winkelstraat niet kunnen of willen betalen.
Een eindje op weg zie ik een gebouw dat er meteen uitspringt. De Christelijke kruizen op het gebouw zetten mij in eerste instantie op het verkeerde been. Het lijkt in alles op een mediterrane katholieke kerk. Tijdens de verwerking van de foto’s leer ik dat het een gebouw is voor exclusieve trouwerijen. Dit is het Japanse toppunt voor een bruiloft in westerse stijl.
De bovenstaande foto’s heb ik van de website van het trouwbedrijf gehaald om jullie te laten zien waar veel rijke Japanse dames tegenwoordig van dromen. Wanneer ze überhaupt van een bruiloft dromen want nergens in de wereld groeit het aantal vrijgezellen sneller dan in Japan. Steeds meer mensen in deze streng gereguleerde samenleving vinden dat de nadelen van een (huwelijkse) relatie groter zijn dan de voordelen. Ook het percentage ouderen groeit als kool en neemt het geboortecijfer met de dag af. Er zijn ruim voldoende betaalbare leegstaande appartementen om alleen te gaan bewonen! Toch houden ze de poorten dicht voor emigranten, een juist besluit!
Mijn gedachten dwalen af naar 2009 toen ik voor de eerste keer in Japan was. Een heel ander Japan, dat staat als een paal boven water! We mochten op het iconische eiland “Miyajima” een traditionele Japanse trouwerij aanschouwen, met alle symbolische rituelen. Het westen is trekt de oosterlingen aan en het oosten trekt de westerlingen aan. Iets met de kleur van het gras en een hek?
Voor de deur van een Japanse drogisterij staan grote bakken met aanbiedingen en de KitKat trekt meteen mijn aandacht. Twee smaken die absoluut onbekend zijn in Europa. De groene is duidelijk matcha maar de andere is “Bran”, na onderzoek kom ik uit op “zemelen”. Nu ik er over nadenk, ik heb maar heel weinig bruin/volkoren brood gezien. Op deze manier worden de gezonde zemelen weer teruggebracht in de voedselketen. Niets wordt verspild in Japan waar de agrarische gebieden schaars zijn.
En wie houdt er niet van chocolade? In Nederland komt chocolade voor in drie verschillende kleuren, puur, melk en wit, maar in Japan in tientallen gekleurde en smaak varianten. De wereldberoemde “Pocky” koekstaafjes komen en gaan in ontelbare varianten! Er is een variant die er in Japan met nek en schouders bovenuit steekt. Dat is de groene “Matcha” variant.

Matcha is een poedervormige thee en wordt dan ook anders genuttigd dan thee met losse bladeren of theezakjes. Het poeder wordt snel opgelost in een vloeistof zoals water of melk.

Matcha is een groene thee uit Japan, maar de geschiedenis ervan begint in China. Tijdens de Song-dynastie (960-1279) was het populair om poedervormige thee te maken van gestoomde en gedroogde theebladeren. Hierbij werden het theepoeder en heet water bij elkaar geklopt. Zenboeddhisten uit Japan kwamen tijdens hun reizen door China in aanraking met matcha. Daarna hebben de boeddhisten hun eigen tradities en productiemethoden ontwikkeld. De theeplanten die gebruikt worden voor matcha worden ongeveer een drietal weken voor het oogsten in de schaduw geplaatst. Om af te dekken worden meestal matten of zeilen gebruikt. Omdat de plant in de schaduw wordt geplaatst produceert de “Camellia sinensis” meer L-theanine en cafeïne. De combinatie van beide stoffen zou verantwoordelijk zijn voor het rustgevende gevoel dat matcha drinkers ervaren.

Terug op de kamer zet ik meteen een grote beker zwarte thee en genieten we van de KitKat’s in beide smaken. We voelen ons allebei een stuk beter en we zijn het er al snel over eens dat we morgen weer op pad kunnen. Op bed met een hand achter mijn hoofd, de andere arm ligt nog langs mijn lichaam omdat ik mijn schouder niet wil/kan belastten, denk ik diep na over de twee weken die achter ons, en de twee weken die nog voor ons liggen.
Wat is Japan toch een intense reiservaring! Alles, en ook werkelijk alles is een intense ervaring die eerst geestelijk verwerkt dient te worden voordat je het op een beeldscherm kan formuleren en later publiceren. Ik weet op dit moment voor meer dan 100% zeker dat het lang gaat duren voordat ik alle verhalen van ons bezoek aan Japan in februari 2024 heb geschreven en gepubliceerd op mijn weblog.
Tegen zevenen gaan we nog een keer naar buiten voor een goedkope en eenvoudige maaltijd bij het Japanse “Nakau” fastfoodrestaurant. Twee mooie kommen met rijst en een topping, inclusief oneindig matcha-water, voor nog geen tien euro. De kom met gestoofd rundvlees en roerei voor Lyka ziet er fantastisch uit. Voor mij is de “Various Seafood Chirashi Rice Bowl with Avocado” een absolute winnaar. Het is een nieuw gerecht dat tijdelijk aan het assortiment is toegevoegd. Verschillende soorten verse vis zoals zalm en tonijn op een bed van groenten op rijst. Wasabi en sojasaus complimenteren de smaak. Denk maar aan de ingrediënten voor een bord sushi’s die ik door elkaar moet mengen?

Terug op de kamer kruip ik meteen onder de dekens en mijmer over de zin van het bestaan.

‘In de twintigste eeuw namen ze ons onze vrijheid af, in de eenentwintigste eeuw maken ze ons slaven door middel van belastingen, regels en wetten, om de overheid, onze bewakers en onderdrukkers, te bekostigen! We moeten betalen voor onze eigen gevangenis?’ 1984 komt elke dag een stap dichterbij!

Japan: Een echt traditioneel Japans restaurant

Osaka (Cote House) 406), donderdag 15 februari 2024

Het is niet dat ik last heb van de zware dag van gisteren maar we zijn ook niet op een expeditie om de wereld in tachtig dagen te verkennen en eventueel te redden van de ondergang. Mijn lichaam voelt prima en de geest is ook nog een tip top in orde. Wat kunnen we anders doen dan genieten van de keerzijde van het intensief reizen? Gewoon een rustdag.
Omdat ik ook vandaag weer vroeg op ben ontspan ik mezelf met verse koffie, een boterham, goede muziek en foto’s verwerken. Ik laat Lyka maar slapen want die droomt volgens mij nog steeds van de kleine rode poppetjes. Het schrijven valt me opnieuw zwaar en ik weet zelf donders goed waar dat aan ligt maar ik wil jullie daar niet mee lastig vallen. Mijn gedachten en gevoelens zitten in een blender.
Zodra Lyka wakker is en ook van haar ontbijt heeft genoten ga ik weer wandelen, deze keer naar het zuiden. Door de gaten in mijn zolen zijn mijn sokken al snel doorweekt van het natte wegdek. Het regent niet echt maar het is ook niet droog. Wat wel enorm is veranderd is de temperatuur. Gisteren was het heerlijk lenteweer met negentien graden Celsius op de thermometer maar vandaag komt het kwik niet boven de tien graden uit.
Ik trek de muts ver over mijn oren en de koude noordoosten wind prikt in mijn ogen. Mijn voeten zijn ondertussen gevoelloos en weten niet eens dat ik aan het wandelen ben. Tijdens het wandelen schift ik mijn problemen, en mijn gedachten, en zoek naar oplossingen. Wandelen is de beste activiteit wanneer je over complexe zaken moet nadenken en problemen oplossen.
Mijn iPhone geeft aan dat ik nu een kleine drie kilometer onderweg ben en voor mij is dat het teken dat ik weer richting ons hotel ga. Op de terugweg doe ik gelijk maar even boodschappen voor de lunch en ook de andere kleine maaltijden. In de “Life Supermarket” kijk ik naar de prijzen die ik ondertussen onbewust in de euro omzet. Ik moet wel rekening houden met de 10% BTW die in Japan pas aan de kassa wordt toegevoegd. U kijkt naar een mandje vol heerlijkheden van € 19,52.
Terug op de kamer is het heerlijk warm en gaan eerst de schoenen en sokken uit. Het eelt op mijn voeten is spierwit zoals het spekvet dat ik me herinner uit de vitrine bij de ambachtelijke slager van vroeger. Ik heb er serieus over nagedacht om hier in Japan nieuwe schoenen te kopen maar dat zit er helaas niet in. Of ze hebben mijn maat niet of ik vind de schoenen te duur of niet mooi. Mijn lekke schoenen gaan mee terug naar Nederland waar ze meteen in de vuilnisbak gaan.
Verse sushi met een salade voor minder dan zes euro, een fantastische lunch op de hotelkamer. Af en toe loop ik naar het (rook)balkon om te zien of het nog regent. Paraplu’s zijn overal onder me op straat te zien dus blijf ik lekker op de warme hotelkamer. Soms bekruipt me een ongemakkelijk gevoel dat ik een belangrijke dag verspil met niets doen! Dat is de oude en drukke reiziger in mijn bloed. Nog maar een stukje lezen en een nieuw album afspelen in Plex. En de kachel in de airconditioning op 23 graden.
De middag kruipt langzaam voorbij en we gaan richting het avondeten. Daarvoor moeten we natuurlijk naar buiten en gelukkig hebben we enkele eetgelegenheden in de buurt van ons hotel waar we uit kunnen kiezen. We zijn het er al snel over eens dat we na deze saaie rustige dag toch iets bijzonders willen doen vanavond. We gaan eten bij een echt traditioneel Japans restaurant zoals je in de tv-serie “Midnight Diner: Tokyo Stories” op Netflix ziet.
Voor een Europeaan is de gevel en de uitstraling van het “Gyoza Speciality Restaurant” misschien afstotelijk maar het is een heel normale verschijning in het moderne Japan.
We stappen zonder enige verwachting naar binnen en wij zijn voor de kok, zijn vrouw, de keukenhulp en de klanten aan de bar net zo’n vreemde verschijning als het restaurant en bezoekers voor ons. Er staan tien krukken aan een lange rechte bar waarachter over de hele lengte keukenapparatuur staat.
Er liggen menukaarten op de bar. Het menu is volledig in het Japans en de vrouw achter de bar begint in paniek naar een Engelse menukaart te zoeken die ze toch ergens moet hebben weggestopt omdat die niet al te vaak tevoorschijn komt. Ik gebaar met mijn op en neer gaande vlakke hand dat ze rustig aan moet doen en zich zeker geen zorgen moet maken. We gaan zitten en ik heb al een grote bruine glazen bierfles gezien van het merk Asahi.
De bestelling van het bier breekt het ijs. Alleen het woord ‘Asahi’ is al voldoende om een grote fles bier en twee kleine bierglazen op de bar, en een glimlach op de gezichten, te toveren.
Zoals ik vijf en twintig jaar geleden al in China deed, bekijk ik nieuwsgierig, en nauwkeurig, de gerechten die voor de andere gasten op de bar staan. Een gerecht steekt er echt voor mij bovenuit. Een gerecht met noedels, vlees, saus en groenten. Precies in mijn straatje! Lyka is het meteen met mij eens dat het er lekker uitziet. Ik wijs naar het gerecht en steek mijn wijsvinger op als teken dat ik een portie wil bestellen. Er ontstaat een lichte paniek achter de bar, of mag ik zeggen in de keuken?
De vrouw blijft voor ons staan in de veronderstelling dat we nog een gerecht gaan bestellen. Ik kijk haar vriendelijk lachend recht in de ogen en steek opnieuw mijn wijsvinger op als teken dat ik een portie wil bestellen. Daarna haal ik mijn wijsvinger heen en weer tussen Lyka en mijzelf als teken dat wij samen van hetzelfde gerecht eten. Haar gezicht klaart op wanneer ze het begrijpt. Maar het gaat niet van harte, we bezetten twee krukken voor een gerecht. Ze geeft haar man de opdracht om het gerecht te bereiden en wij nippen ontspannen van ons koud biertje.
De noedels met een dikke (varkens)vlees saus erover wordt geserveerd en niet veel later komen ook de gefrituurde loempia’s die ik later heb bijbesteld, en de vrouw zichtbaar blijer gemaakt. We zijn ondertussen ook al aan onze tweede fles Asahi bier toe. We laten de noedels ons goed smaken. Het is heerlijk maar ik kan jullie helaas niet vertellen wat de naam is van het noedels gerecht.
De kom is leeg en de loempia’s zijn ook al verleden tijd. Ik vraag aan Lyka of ze al gyoza’s heeft gezien. Ze schud ontkennend haar hoofd. Ik heb ze ook nog niet gezien en brutaal als ik ben vraag ik er maar om. Ik tover de Japanse tekst met "Google Translate” op mijn iPhone.
De vrouw duikt onder de bar in een koeling en haalt een groot aluminium blik verse gyoza’s tevoorschijn die ze trots als een pauw aan ons laat zien. Alle gasten aan de bar volgen gniffelend het tafereel, wij zijn voor hun net zo bijzonder als zij voor ons!
De gyoza’s gaan per half dozijn en dat zou geen probleem voor ons moeten zijn omdat we allebei nog wel wat extra trek hebben gekregen van de biertjes. De kok gaat meteen aan de slag en ik zie meteen hoe je gyoza’s moet bereiden. Dat moet ik goed onthouden wanneer ik straks in Zaltbommel zelf gyoza’s bak.
Nog maar een biertje en zodra de gyoza’s op tafel staan tasten we toe. Een symfonie van subtiele smaken in varkensvlees. Lente-ui, verse gember en nog veel meer smaken. Overheerlijk! Alle ogen zijn opnieuw op ons gericht. Ik steek mijn duim op naar de kok en zijn vrouw als teken dat het ons uitstekend smaakt. Ze buigen als knipmessen om ons te bedanken voor het compliment.

De kok en zijn vrouw gaan verder met hun werk omdat er ondertussen enkele gasten zijn vertrokken en nieuwe gasten plaats hebben genomen aan de lange bar. Wij toosten op deze plezierige ervaring in het echte Japan. Niet in woorden, maar meer in een vriendelijke houding en gezichtsuitdrukking, wordt ons duidelijke gemaakt dat het tijd voor ons is om het etablissement te verlaten. Er staan enkele nieuwe hongerige gasten voor het restaurant op straat te wachten. Ik reken af, alleen contant, en kom tot de conclusie dat de drie flessen bier meer hebben gekost dan het eten. Op zich natuurlijk ook heel bijzonder?
Terug in de kamer overleggen we wat we morgen gaan doen. We hebben de smaak van het treinreizen te pakken en dus gaan we morgen weer richting Kioto om een zeer belangrijke stad uit een ver verleden te bezoeken.bsp;

Japan: Daruma poppetjes

Osaka (Cote House) 406), woensdag 14 februari 2024

Dit verhaal is het vervolg van: woensdag 14 februari 2024 Japan: Minō Waterval

Terwijl ik de eerste woorden op mijn beeldscherm laat verschijnen zie ik in “Adobe Lightroom” dat ik nog ruim vijftig foto’s van dit enorme tempelcomplex heb klaarstaan voor deze publicatie. Daarom staat er ook weer onder dit verhaal de link naar het fotoalbum met alle foto’s van onze reis naar Japan in 2024. Wellicht interessant om daar eens alle foto’s, ook de niet in de verhalen gebruikte foto’s, te gaan bekijken?
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Katsuō-ji (勝尾寺, Katsuō-ji) is een boeddhistische tempel in de stad Minō, ten noorden van Osaka, Japan.
Volgens een Engelstalige brochure die in de tempel werd uitgedeeld, werd de site laat in de Nara-periode voor het eerst bezet door twee priesters, Zenchū en Zensan. De Miroku-ji-tempel werd opgericht in 765 AD. De naam "Katsuō-ji" werd gegeven door keizer Seiwa. De tempel werd in 1184 AD verwoest door een brand. De huidige Grote Zaal en Tempelpoort werden herbouwd door Hideyori Toyotomi. Katsuō-ji is de 23e tempel in de Kansai Kannon Pilgrimage.

Direct nadat we de vijfhonderd yen voor de toegang hebben betaald voor het bezoek aan de tempel staan we aan de rand van de enorme vijver en zien we de eerste Daruma poppetjes die door de bezoekers zijn achtergelaten. De poppetjes zijn de achtergebleven materiële sporen van de wensen die op een papiertje zijn geschreven en aan een touwtje bij een tempel of altaar zijn achtergelaten.
Na het paviljoen in de vijver gaan we verder naar de belangrijkere gebouwen op het tempel terrein. We hebben tijdens de eerste stappen over het tempel terrein al honderden Daruma poppetjes gezien en vragen ons af of deze poppetjes in Nederland, en de rest van het overlopen Europa, ook onaangeroerd op hun plaats zouden blijven staan.
Bovenaan een stenen trap omringt door stenen lantaarns aan de voet komen we bij de “Duobao Pagode”. Gelukkig is het hier opvallend rustig. De enorme mensenmassa die we enkele dagen geleden in Nara hebben gezien heeft deze tempel waarschijnlijk nog niet ontdekt. De rust maakt ons bezoek nog intenser en indrukwekkender.
Naast de “Duobao Pagode” begint de Daruma poppetjes parade. Poppen zo ver het oog strekt van enkele centimeter hoog tot groter dan een basketbal. Grote wensen en kleine wensen, ieder mens heeft zijn eigen wens!
Boven aan de trappen ben ik dan wel weer verbaasd dat er ook traditionele plankjes aan houten schuttingen hangen. Ik heb nergens de Japanse naam of waarom de plankjes er hangen kunnen vinden. Er zegt iets in mij dat deze zeer eenvoudige houten bordjes boodschappen zijn aan de familie en vrienden in het hiernamaals. Ik zal daar nog eens verder na zoeken.
Er is een soort van route uitgezet over het enorme tempel terrein. We volgen stapvoets de route en blijven ons verbazen over wat we allemaal zien. Zo belandden we bij een groep tempels op een hoger gelegen plateau waarvan de grootste, de rode “Katsuō-ji”, de belangrijkste is. Dit is de tempel die haar naam geeft aan dit gebied.
Overal zien we de kleine rode Daruma poppetjes maar het bevreemd ons zeer dat we ze nergens kunnen kopen. Waar komen die lieflijke rode poppetjes dan toch vandaan? In de “Chinjudo” staan de poppetjes zij aan zij in kleine vakjes die wij lang geleden in Nederland ook aan de muur hadden hangen. Letterbakken gevuld met kleine prullaria hingen in de begin jaren tachtig aan de muur in bijna elk huis in Nederland.
Zelf ben ik druk met de kleinere, en niet minder belangrijke, “Daishido” tempel. Boeddha’s, discipelen en monniken in alle denkbare vormen en uitvoeringen. Lyka is al in geen velden en wegen meer te bekennen. Ze gaat helemaal op in het fotograferen van de kleine rode poppetjes en de ontluikende pruimenbloesem.
Het rood dat in de Japanse tempels voor de gebouwen en de poorten wordt gebruikt is natuurlijk een zeer herkenbare kleur. Een vloedgolf van het vuurrood, zoals bij de opkomende of ondergaande zon, overspoelt je geest en je inbeelding. Het is overal vuurrood om je heen en het straalt een innerlijke warmte uit! Zelfs de Japanse vlag bevat een vuurrode zon.
Terwijl Lyka een stuk verder bezig is met de poppetjes ontdek ik dat er bij de receptie tegenover de “Katsuō-ji” de poppetjes worden verkocht. Ik kan het natuurlijk niet laten om er niet een maar twee kopen. Helaas zijn de gouden exemplaren uitverkocht dus worden het twee rode poppetjes. Ik doe een wilde greep in een grote mand en reken ze af. Ik moet verder want ik heb Lyka al een tijdje niet meer gezien.
Op weg naar de “Tahoto” tempel passeer ik een groep stenen altaren en kleine pagodes die deze keer de vuurrode gloed van de poppetjes overtreft. Er is nog steeds geen spoortje van Lyka te bekennen dus volg ik de route die Lyka ongetwijfeld ook volgt weer verder naar de “Tahoto”.
De betovering die deze kleine tempel uitstraalt komt ook door de bergachtige omgeving en de uitbundig stralende zon, een god in veel religies en filosofieën. Mijn hoofd begint over te lopen en dat komt niet door long-covid! Ik heb vandaag alweer zoveel gezien dat ik met honderd procent zekerheid kan zeggen dat er een enorme achterstand gaat komen met het publiceren van onze avonturen. Het zijn gewoonweg teveel foto’s en teveel indrukken om die op een avond, gevolgd door een drukke ochtend, te verwerken. Dit is genoeg materiaal voor uren werken en verwerken!
En daar is ze dan eindelijk, met blosjes op de wangen van de inspanning en de opwinding. Wat ben ik blij dat ze het ook naar haar zin heeft want dat is niet altijd vanzelfsprekend. Ik kan me genoeg dagen herinneren dat ze klaagde wanneer we weer een tempel, een museum of een ander monument gingen bezoeken. En dan gebeurt er waar ik op heb gehoopt en het eerlijk gezegd ook had verwacht.
‘Kul, ik heb nergens gezien waar je de rode poppetjes kan kopen!’
‘ Ik ook niet!’, antwoord ik terwijl ik mijn rechterhand op mijn zijtas leg met daarin de twee poppetjes.
‘Kul, ik wil een poppetje! We moeten kijken waar we die kunnen kopen!’
‘Kul, wij zijn reizigers die weinig thuis zijn en onmogelijk souvenirs mee kunnen slepen!’
Ik zie teleurstelling in haar ogen en zij ziet sterretjes van ondeugd schitteren in mijn ogen.
‘Wat is er kul?’
‘Niks! Hoezo?’
Ik zie haar aftastend kijken en ze weet het, ik zie het! Ik haal de twee poppetjes tevoorschijn en zelden heb ik haar blijer gezien als met die twee Daruma poppetjes.
We vervolgen onze weg richting de uitgang en lopen langs de andere kant van de vijver naar het poortgebouw waar we wat willen drinken en misschien zelfs wel een instant noedels eten. Op het moment dat je denkt dat je het vandaag wel allemaal gezien hebt sta je voor een tafel vol met de poppetjes gemaakt van LEGO blokjes. LEGO blokjes zijn in Japan bijna een religie op zichzelf. Alles wat bekend, heilig of beroemd is in Japan is er ook nagemaakt, of beter gezegd uitgevoerd, in de wereldberoemde LEGO blokjes.
Vanaf de tafel waar we genieten van een flesje warme groene thee en een matcha ijsje zien we nog iets wat we als afsluiting van ons bezoek aan de “Katsuō-ji” tempel zeker moeten doen. Hoe georganiseerd zijn die Japanners nu echt? Nou, eenvoudig gezegd, heel erg georganiseerd! Er staat een speciaal statief voor mobiele telefoons zodat iedereen deze foto kan maken, zelfs wanneer je alleen bent en niemand anders wil lastig vallen.
Nog nagenietend en nagloeiend lopen we de zelfde weg weer terug naar het treinstation van Minō, alleen deze keer bergafwaarts. En dat kan zwaarder zijn dan bergopwaarts, geloof het of niet!
Het was een lange en vermoeiende dag vandaag, achttien onvergetelijke kilometers door de beboste heuvels ten noorden van Osaka. Bij hoge uitzondering hebben we vandaag een souvenir gekocht dat we niet op de koelkast kunnen plakken. We hebben twee iconische Daruma poppetjes gekocht voor wanneer we weer in Nederland zijn. Een voor in de boekenkast en een voor in de camper.
De terugreis met de trein en de metro gaat niet helemaal zoals het hoort! Op de treinkaartjes automaat in Minō was er geen mogelijkheid om de Engelse taal te kiezen. Het was dus raden naar de juiste volgorde van de knoppen op het beeldscherm. Een keer fout drukken en er verschijnen twee kaartjes van 170 yen uit de automaat. Dat is 110 yen per persoon te weinig.
Dat probleem is snel opgelost op het station van onze bestemming. Gewoon 110 yen per kaartje bijbetalen en je kan doorlopen door het openstaande poortje. Zwartrijders? De eerste zwartrijder in het openbaar vervoer moet in Japan volgens mij nog geboren worden! Verantwoordelijkheidsgevoel zit in ontwikkelde samenlevingen helemaal tussen de oren van de geciviliseerde mens.
Na een korte rust en een verschonende douche is het alweer tijd om te gaan eten. Het is vanavond weer eens tijd voor een overheerlijke Japanse kerrie bij “het CoCo Ichibanya” restaurant met een ijskoud biertje ernaast. Dit is fastfood Japanse stijl en ondertussen zijn we ons er van bewust dat zelfs fastfood in Japan met liefde word bereid en geserveerd. De ingrediënten zijn vers en wat er van word bereid is gezond en vol met vitamines. Het smaakte ons uitstekend zoals gewoonlijk.
Op de terugweg van het CoCo Ichibanya restaurant zijn mijn gedachten nog steeds in de “Katsuō-ji” tempel maar dat betekend niet dat mijn zintuigen zijn gestopt met het registreren van de wereld om mij heen. Een vreemd logo voor een kledingwinkel?

Bekijk hier alle foto’s van onze reis naar Japan in 2024.

Woorden schieten te kort over wat we vandaag allemaal zien. Voor de tweede keer in het bestaan van “Travels and Troubles”, beiden hier in Japan 2024, overschrijdt ik de maximale lengte van een document voor een reisverhaal. Ik maak in Pages een nieuw document aan met een lengte van 4.500 millimeter, dat is vier en een halve meter! Japan is uniek en fotogeniek! Maar de belangrijkste les voor vandaag is dat ik geen verhalen meer in elkaar ga drukken, ik ga ze voortaan gewoon splitsen. Tot morgen!